Στις Βάκχες του Ευριπίδη διαβάζουμε:
στ. 260 κ.ε.:
«..............Τις γυναίκες,
σαν θα τις πιάσει το κρασί στο χαροκόπι,
λογικό πια δεν έχουνε από το μεθύσι».
Στην Ηλέκτρα του Ευριπίδη διαβάζουμε:
στ. 343 κ.ε.
«.......μια γυναίκα
με παλικάρια είναι ντροπή να συντυχαίνει».
στ. 932 κ.ε.:
«...Αν κ’ είναι αυτό ντροπή, να κυβερνά
το σπίτι μια γυναίκα κι όχι ο άντρας της».
Στ. 1035: «λιγόμυαλες είναι οι γυναίκες, δεν τ’ αρνιέμαι».
Στ. 1052 κ.ε.:
«Γιατί στον άντρα της μια φρόνιμη γυναίκα
πρέπει όλα να τα συγχωρνά˙ κι όποια, όσα λέω
δεν της αρέσουν, τιποτένια τη λογιάζω».
Στ. 1072 κ.ε.:
«Όποια γυναίκα λείπει ο άντρας της κι εκείνη
στολίζεται, σαν πρόστυχη αυτήν ξέγραψέ την.
Γιατί αν δεν έχει πονηρό σκοπό στο νου της,
τι θέλει ομορφοπρόσωπη έξω να φαντάζει;»
Στις Τρωάδες, του Ευριπίδη, διαβάζουμε:
στ. 1031 κ.ε.
«σ’ όλες τις γυναίκες νόμο βάλε,
όποια τον άντρα της προδίδει να πεθαίνει».
Στην Ιφιγένεια την εν Αυλίδι διαβάζουμε:
στ.1394: «κάλιο να ζει ένας άντρας, παρά μύριες γυναίκες».
Στην Ιφιγένεια την εν Ταύροις, του Ευριπίδη, διαβάζουμε:
στ. 1055 κ.ε.
«Όταν χαθεί ένας άντρας μακριά από το σπίτι
αποζητιέται πιο πολύ από ό,τι μια γυναίκα».
Στ. 1032 «στα ξεγελάσματα πρώτες είναι οι γυναίκες».
Στ. 1298 «κοιτάτε, τι άτιμο που είναι το γυναικείο φύλο».
Στον Ιππόλυτο, του Ευριπίδη, διαβάζουμε
στ. 406 κ.ε.:
«γνώριζα καλά πως είμαι
γυναίκα, πλάσμα μισητό».
Στ. 616 κ.ε.:
«Ω Δία, γιατί έβαλες να ζουν στο φως του ήλιου
γυναίκες, πλανερό κακό για τους ανθρώπους;
Κι αν ήθελεςτ’ ανθρώπινο να σπείρεις γένος,
δεν έπρεπε απ’ τις γυναίκες να γεννιέται».
Στ. 664 κ.ε.:
«Να αφανιστείτε. Και ποτέ δε θα χορτάσω
για τις γυναίκες μίσος να ‘χω».
Στ. 1252:
«Ούτε κι αν κρεμαστεί των γυναικών το γένος όλο».
Στον Ορέστη του Ευριπίδη διαβάζουμε:
στ. 108:
«Κακό μέσα στον όχλο μια παρθένα».
Στ. 552 κ.ε.:
«Μ’ έχει ο γονιός φυτέψει
κι η κόρη σου με γέννησε, το σπέρμα
καθώς η γη παίροντας από κάποιον˙
χωρίς πατέρα τέκνο δε γίνεται».
Στ. 605 κ.ε.
«Στις συμφορές πάντα οι γυναίκες κάνουν
τους άντρες πιο πολύ δυστυχισμένους»
Στ. 718 κ.ε.:
«Ω, εσύ που τίποτα άλλο δε γνωρίζεις
παρά να πολεμάς για μια γυναίκα,
ανίκανε τους φίλους να συντρέχεις».
Στ. 1590:
«Άτιμες να σκοτώνω δε θα πάψω».
Στις Φοίνισσες του Ευριπίδη διαβάζουμε:
στ. 198 κ.ε.:
«Είναι κακόγλωσση η γυναικεία φύτρα
κι αν βρούν μικρή αφορμή για λόγια, τότε
λένε και πιο πολλά˙ χαρά τους δίνει
η μια την άλλη να κουτσομπολεύει».
Στον Ίωνα του Ευριπίδη διαβάζουμε:
στ. 616 κ.ε.:
«Πόσες σφαγές δε βρήκαν και φαρμάκια
θανατερά οι γυναίκες για τους άντρες!».
Ίσως ο Ευριπίδης δεν ήταν μισογύνης. Στην περίπτωση αυτή οι μισογυνικές απόψεις είναι, ολοφάνερα, οι απόψεις των Ειδωλολατρών της εποχής του˙ η (ελεεινή) άποψη της κοινής γνώμης, του μέσου Πολυθεϊστή, για την γυναίκα (ακόμα χειρότερα για τον Πολυθεϊσμό και το τάχα «ελεύθερο πνεύμα» που εκπροσωπεί). Πολλοί ανακηρύσσουν τον εθνικό ποιητή Παλλαδά σύμβολο του «ελεύθερου πνεύματος κατά του Χριστιανισμού», ενώ όταν ακούν για τον απίστευτο μισογυνισμό του, μειδιούν σεμνά και σιγομουρμουρίζουν κάτι σαν «ουδέν σχόλιον» και ξαναρχίζουν τη δοξολογία του Παλλαδά. Ας δούμε, τι μισογύνης ήταν ο πτωχός πλην τίμιος αντιχριστιανός Παλλαδάς:
«Οργή του Δία η Γυναίκα, δώρο αντί για τη φωτιά/ άχαρο αντίδοτο που σβήνει κάθε φλόγα./ Τον άντρα μαραζώνει καθώς τον σιγοψήνει στις φροντίδες/ και πριν την ώρα τους γεράματα φέρνει στη νιότη» (ΠΑ, IX, 165).
«Κακή και σφαλερή έδειξε ο Όμηρος κάθε γυναίκα/ πόρνη ή φρόνιμη, κι οι δυο καταστροφή» (ΠΑ, IX, 166).
«Απ’ τη γυναίκα τίποτα χειρότερο, κι απ’ την καλή» (ΠΑ, XI, 286).
«Κάθε γυναίκα είναι χολή˙ δυο στιγμές καλές χαρίζει:/τη μια στον νυφικό θάλαμο, και την άλλη στον θάνατό της» (ΠΑ, XI 381). Αυτός είναι ο πολιτισμός, για του οποίου τον χαμό θρηνεί ο Παλλαδάς.
Δευτέρα 23 Μαΐου 2011
Η θέση της γυναίκας στον Αρχαίο Ελληνικό παράδεισο που κατέστρεψαν οι βέβηλοι Εβραιοχριστιανοί > Μέρος δεύτερο
Ο Ησίοδος, μας εξιστορεί στην Θεογονία όσο και στα Έργα και ημέραι την αιτία και τον τρόπο δημιουργίας της γυναίκας. Όταν ο Δίας αντελήφθη ότι ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά και την έδωσε στους ανθρώπους, του είπε:
«(...) Για το καλό που πήραν της φωτιάς ένα κακό θα δώσω, που όλοι
θα χαίρωνται μ’ αυτό, μέσα στα φυλλοκάρδια τους τη δική τους συμφορά
αγαπώντας» (Έργα και ημέραι, στ. 57-58).
Έπειτα ο Ησίοδος μας περιγράφει πως, με διαταγή του Δία, ο Ήφαιστος πλάθει κορμί κοπέλας, ωραίο και λαχταριστό, ο Ερμής βάζει μέσα της αδιάντροπη ψυχή και χαρακτήρα που να ξεγελάει και στα στήθη της τα ψέμματα και τα γλυκομιλήματα (Έργα και ημέραι, στ. 59-78).
Κι όταν, αντί του καλού έφτιαξε το όμορφο αυτό κακό [τη γυναίκα],
την πήγε στολισμένη από την γαλανομάτα κόρη του πανίσχυρου,
εκεί που ήσαν μαζεμένοι θεοί και άνθρωποι
και θαύμασαν και οι αθάνατοι θεοί και οι άνθρωποι οι θνητοί,
καθώς είδαν τη στημένη αυτήν αναπόφευκτη για τους ανθρώπους παγίδα.
Αυτής είναι, γόνος ολέθριος, η γενιά των γυναικών, της μεγάλης αυτής συμφοράς
που με τους θνητούς άνδρες κατοικούνε. (Θεογονία, στ. 585–592).
Ο Ησίοδος αναφέρει και το όνομα της πρώτης γυναίκας:
Και τέλος των θεών ο κήρυκας τής έδωσε μιλιά και τη γυναίκα τούτη
ωνόμασε Πανδώρα, γιατί όλοι εκείνοι που κατέχουν τα Ολύμπια
ανάχτορα δώρο την κάμαν – δώρο συμφορά για τους θνητούς που ψωμοζούνε.
Κι έτσι σαν τελείωσε τον φοβερό κι ακαταμάχητο δόλο,
Τον γρήγορο μαντατοφόρον έστειλε ο Πατέρας, τ’ Άργου τον φονιά
Τον ξακουσμένο, με των θεών το δώρο στον Επιμηθέα. (Έργα και ημέραι, στ. 79-85).
Ο Επιμηθέας το δέχτηκε, παρά τη συμβουλή του Προμηθέα:
Το δέχτηκεν αυτός, και μόνο όταν το κακό τον ηύρε το κατάλαβε.
Γιατί χωρίς ολότελα τα γένη των ανθρώπων
πρώτα ζούσανε στη γη, δίχως τα μαύρα βάσανα
και δίχως τις αρρώστειες τις πολύμοχτες που φέραν
στους ανθρώπους το θάνατό τους. Αλλά η γυναίκα
πήρε με τα χέρια της και σήκωσε το μεγακούπωμα
του πιθαριού κι όλα τα σκόρπισε και θλιβερές για τους
ανθρώπους έγνοιες έτσι ετοίμασε (Έργα και ημέραι, στ. 90-95).
Σύμφωνα με τον Ησίοδο, ακόμη και καλή γυναίκα να πάρει κανείς, πάλι τα κακά αντισταθμίζουν τα καλά:
Έτσι ο Δίας που βροντάει ψηλά, έβαλε, ανάμεσα στους άντρες, για το κακό τους
τις γυναίκες, συντρόφισσες συμφοράς κι αντί για καλό τους πόρισε κακό.
........................................
Όποιος πάλι τού έταξε το ριζικό του τον γάμο, μπορεί να πάρει σύντροφο
φρόνιμη και με μυαλό, μα πάλι στον αιώνα θα βλέπει
το κακό ν’ αντισταθμίζει το καλό (Θεογονία, στ. 600-602 και 607-610).
Βλέπουμε ότι, αντίθετα από την Αγία Γραφή, στην ειδωλολατρική μυθολογία η γυναίκα δε σχεδιάζεται για βοηθός, για καλό, αλλά για κακό και για εξαπάτηση του άντρα. Επίσης η ειδωλολατρική μυθολογία διδάσκει ότι ακόμη και η καλύτερη γυναίκα δεν μπορεί να κάνει περισσότερο καλό από κακό. Ίσως οι σύγχρονες Ειδωλολάτρισσες μπορούν. Επίσης, σύμφωνα με τον ειδωλολατρικό μύθο οι συμφορές βρίσκουν τους ανθρώπους αμέσως μόλις δέχονται τη γυναίκα, ενώ στην Αγία Γραφή και οι δύο είναι ένοχοι αλλά και οι συμφορές δεν αρχίζουν αμέσως μετά τη δημιουργία της γυναίκας. Η Θεογονία και τα Έργα και ημέραι δεν είναι τυχαία συγγράμματα. Θεωρούνταν – ειδικά η Θεογονία – τόσο σημαντικά από τους αρχαίους Έλληνες, ώστε όσοι μύθοι δε συμφωνούσαν με το περιεχόμενο των έργων αυτών, τροποποιούνταν ή απορρίπτονταν. Στο σημαντικότερο θεολογικό έργο – μετά τα ομηρικά έπη – του αρχαίου Πολυθεϊσμού λοιπόν, η γυναίκα καθυβρίζεται και εξευτελίζεται ως ψεύτρα, δόλια, πλασμένη για κακό του ανθρώπου.
Κι ο Μένανδρος δεν υπολείπεται ευγενικών χαρακτηρισμών:
Φύτρο κακό είναι η γυναίκα στη ζωή
αλλά σαν αναγκαίο κακό την αγοράζουμε.
Αλλά βρίσκει επιπλέον ότι
Φορτίο δεινών είναι η γυναίκα για τον άνδρα.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Ησίοδος, όταν μιλά για «ανθρώπους» εννοεί «άνδρες». Η γυναίκα είναι «παγίδα για τους ανθρώπους»˙ μα, δεν είναι άνθρωπος η γυναίκα; Άρα, αντί να μιλάνε για τη σύνοδο της Macon, οι Νεοπαγανιστές, ας απολογηθούν για τα δικά τους. Αντίθετα, ο Θεός δημιουργεί τη γυναίκα όχι για «παγίδα», αλλά για βοηθό και μάλιστα εξαρχής τονίζει ότι η γυναίκα είναι άνθρωπος κι όχι κάτι άλλο.
Αλλά, ο Αντιφάνης την εμπιστεύεται κάπου:
Μόνο σ’ ένα εμπιστεύομαι τη γυναίκα: πως
σαν πεθάνει δεν θα ξαναζήσει. Σε τίποτε
άλλο δεν της έχω εμπιστοσύνη ώσπου να
πεθάνει.»
Μόνο ο πατέρας δικαιούται να λέγεται «γονιός»:
«ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ:
Δεν είναι η μάνα που γεννάει αυτό που λένε
παιδί της˙ θρέφει μονάχα το νέο το σπέρμα˙
ο άνδρας που σπέρνει αυτός γεννά˙ εκείνη, σαν ξένη,
το φύτρο σώζει, αν ο θεός γερό τ’ αφήσει.
Και θα σου φέρω απόδειξη σ’ αυτό που λέω:
πατέρας γίνεται να υπάρξει δίχως μάνα,
να, μάρτυρας εμπρός του Ολύμπιου Δία η κόρη,
που μέσα σε κοιλιάς δε θρέφηκε σκοτάδια.»
(Αισχύλος, Ευμενίδες)
Από την Αντιγόνη του Σοφοκλή:
στ. 525: «Αλλά γυναίκα όσο ζώ δεν κάνω κυβερνήτη».
Στ. 578:
«Ω δούλοι, πάρτε τς. Κι αλήθεια, σα γυναίκες,
νάναι στο σπίτι τους κλειστές».
Στ. 677 κ.ε.:
«να υπερασπίζεται πρέπει κανείς την τάξη,
κι ούτε να τον νικά ποτέ κανέναν μια γυναίκα.
Μα αν πρέπει να ξεπέσωμε, ας πέσωμε από άντρα˙
κι ας μη μας πουν πιο αδύνατους ποτές από γυναίκες!»
Στ. 746:
«ω τιποτένιο εσύ κορμί, που σε τραβά γυναίκα!»
Στ. 756:
«ω μιας γυναίκας δούλε, εσύ!»
Στη Μήδεια του Ευριπίδη διαβάζουμε:
στ. 230 κ.ε.:
«απ’ όλα τα πλάσματα πώχουν ψυχή και νόηση,
τι να σας λέω, αθλιότερο άλλο φύτρο
από τις γυναίκες δεν είναι».
Στ. 263: «Είναι η γυναίκα σε όλα φοβιτσιάρα».
Στ. 570 κ.ε.:
«Μα τέτοιες είστε σείς... σαν το κρεβάτι
πάει καλά, όλα τάχετε».
Στ. 573 κ.ε.:
«Απ’ αλλού κάπου ν’ αποχτούνε θα ‘πρεπε
παιδιά οι θνητοί. Το γένος σας αν έλειπε
και τα κακά τ’ ανθρώπου λέω θα λείπαν».
«(...) Για το καλό που πήραν της φωτιάς ένα κακό θα δώσω, που όλοι
θα χαίρωνται μ’ αυτό, μέσα στα φυλλοκάρδια τους τη δική τους συμφορά
αγαπώντας» (Έργα και ημέραι, στ. 57-58).
Έπειτα ο Ησίοδος μας περιγράφει πως, με διαταγή του Δία, ο Ήφαιστος πλάθει κορμί κοπέλας, ωραίο και λαχταριστό, ο Ερμής βάζει μέσα της αδιάντροπη ψυχή και χαρακτήρα που να ξεγελάει και στα στήθη της τα ψέμματα και τα γλυκομιλήματα (Έργα και ημέραι, στ. 59-78).
Κι όταν, αντί του καλού έφτιαξε το όμορφο αυτό κακό [τη γυναίκα],
την πήγε στολισμένη από την γαλανομάτα κόρη του πανίσχυρου,
εκεί που ήσαν μαζεμένοι θεοί και άνθρωποι
και θαύμασαν και οι αθάνατοι θεοί και οι άνθρωποι οι θνητοί,
καθώς είδαν τη στημένη αυτήν αναπόφευκτη για τους ανθρώπους παγίδα.
Αυτής είναι, γόνος ολέθριος, η γενιά των γυναικών, της μεγάλης αυτής συμφοράς
που με τους θνητούς άνδρες κατοικούνε. (Θεογονία, στ. 585–592).
Ο Ησίοδος αναφέρει και το όνομα της πρώτης γυναίκας:
Και τέλος των θεών ο κήρυκας τής έδωσε μιλιά και τη γυναίκα τούτη
ωνόμασε Πανδώρα, γιατί όλοι εκείνοι που κατέχουν τα Ολύμπια
ανάχτορα δώρο την κάμαν – δώρο συμφορά για τους θνητούς που ψωμοζούνε.
Κι έτσι σαν τελείωσε τον φοβερό κι ακαταμάχητο δόλο,
Τον γρήγορο μαντατοφόρον έστειλε ο Πατέρας, τ’ Άργου τον φονιά
Τον ξακουσμένο, με των θεών το δώρο στον Επιμηθέα. (Έργα και ημέραι, στ. 79-85).
Ο Επιμηθέας το δέχτηκε, παρά τη συμβουλή του Προμηθέα:
Το δέχτηκεν αυτός, και μόνο όταν το κακό τον ηύρε το κατάλαβε.
Γιατί χωρίς ολότελα τα γένη των ανθρώπων
πρώτα ζούσανε στη γη, δίχως τα μαύρα βάσανα
και δίχως τις αρρώστειες τις πολύμοχτες που φέραν
στους ανθρώπους το θάνατό τους. Αλλά η γυναίκα
πήρε με τα χέρια της και σήκωσε το μεγακούπωμα
του πιθαριού κι όλα τα σκόρπισε και θλιβερές για τους
ανθρώπους έγνοιες έτσι ετοίμασε (Έργα και ημέραι, στ. 90-95).
Σύμφωνα με τον Ησίοδο, ακόμη και καλή γυναίκα να πάρει κανείς, πάλι τα κακά αντισταθμίζουν τα καλά:
Έτσι ο Δίας που βροντάει ψηλά, έβαλε, ανάμεσα στους άντρες, για το κακό τους
τις γυναίκες, συντρόφισσες συμφοράς κι αντί για καλό τους πόρισε κακό.
........................................
Όποιος πάλι τού έταξε το ριζικό του τον γάμο, μπορεί να πάρει σύντροφο
φρόνιμη και με μυαλό, μα πάλι στον αιώνα θα βλέπει
το κακό ν’ αντισταθμίζει το καλό (Θεογονία, στ. 600-602 και 607-610).
Βλέπουμε ότι, αντίθετα από την Αγία Γραφή, στην ειδωλολατρική μυθολογία η γυναίκα δε σχεδιάζεται για βοηθός, για καλό, αλλά για κακό και για εξαπάτηση του άντρα. Επίσης η ειδωλολατρική μυθολογία διδάσκει ότι ακόμη και η καλύτερη γυναίκα δεν μπορεί να κάνει περισσότερο καλό από κακό. Ίσως οι σύγχρονες Ειδωλολάτρισσες μπορούν. Επίσης, σύμφωνα με τον ειδωλολατρικό μύθο οι συμφορές βρίσκουν τους ανθρώπους αμέσως μόλις δέχονται τη γυναίκα, ενώ στην Αγία Γραφή και οι δύο είναι ένοχοι αλλά και οι συμφορές δεν αρχίζουν αμέσως μετά τη δημιουργία της γυναίκας. Η Θεογονία και τα Έργα και ημέραι δεν είναι τυχαία συγγράμματα. Θεωρούνταν – ειδικά η Θεογονία – τόσο σημαντικά από τους αρχαίους Έλληνες, ώστε όσοι μύθοι δε συμφωνούσαν με το περιεχόμενο των έργων αυτών, τροποποιούνταν ή απορρίπτονταν. Στο σημαντικότερο θεολογικό έργο – μετά τα ομηρικά έπη – του αρχαίου Πολυθεϊσμού λοιπόν, η γυναίκα καθυβρίζεται και εξευτελίζεται ως ψεύτρα, δόλια, πλασμένη για κακό του ανθρώπου.
Κι ο Μένανδρος δεν υπολείπεται ευγενικών χαρακτηρισμών:
Φύτρο κακό είναι η γυναίκα στη ζωή
αλλά σαν αναγκαίο κακό την αγοράζουμε.
Αλλά βρίσκει επιπλέον ότι
Φορτίο δεινών είναι η γυναίκα για τον άνδρα.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Ησίοδος, όταν μιλά για «ανθρώπους» εννοεί «άνδρες». Η γυναίκα είναι «παγίδα για τους ανθρώπους»˙ μα, δεν είναι άνθρωπος η γυναίκα; Άρα, αντί να μιλάνε για τη σύνοδο της Macon, οι Νεοπαγανιστές, ας απολογηθούν για τα δικά τους. Αντίθετα, ο Θεός δημιουργεί τη γυναίκα όχι για «παγίδα», αλλά για βοηθό και μάλιστα εξαρχής τονίζει ότι η γυναίκα είναι άνθρωπος κι όχι κάτι άλλο.
Αλλά, ο Αντιφάνης την εμπιστεύεται κάπου:
Μόνο σ’ ένα εμπιστεύομαι τη γυναίκα: πως
σαν πεθάνει δεν θα ξαναζήσει. Σε τίποτε
άλλο δεν της έχω εμπιστοσύνη ώσπου να
πεθάνει.»
Μόνο ο πατέρας δικαιούται να λέγεται «γονιός»:
«ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ:
Δεν είναι η μάνα που γεννάει αυτό που λένε
παιδί της˙ θρέφει μονάχα το νέο το σπέρμα˙
ο άνδρας που σπέρνει αυτός γεννά˙ εκείνη, σαν ξένη,
το φύτρο σώζει, αν ο θεός γερό τ’ αφήσει.
Και θα σου φέρω απόδειξη σ’ αυτό που λέω:
πατέρας γίνεται να υπάρξει δίχως μάνα,
να, μάρτυρας εμπρός του Ολύμπιου Δία η κόρη,
που μέσα σε κοιλιάς δε θρέφηκε σκοτάδια.»
(Αισχύλος, Ευμενίδες)
Από την Αντιγόνη του Σοφοκλή:
στ. 525: «Αλλά γυναίκα όσο ζώ δεν κάνω κυβερνήτη».
Στ. 578:
«Ω δούλοι, πάρτε τς. Κι αλήθεια, σα γυναίκες,
νάναι στο σπίτι τους κλειστές».
Στ. 677 κ.ε.:
«να υπερασπίζεται πρέπει κανείς την τάξη,
κι ούτε να τον νικά ποτέ κανέναν μια γυναίκα.
Μα αν πρέπει να ξεπέσωμε, ας πέσωμε από άντρα˙
κι ας μη μας πουν πιο αδύνατους ποτές από γυναίκες!»
Στ. 746:
«ω τιποτένιο εσύ κορμί, που σε τραβά γυναίκα!»
Στ. 756:
«ω μιας γυναίκας δούλε, εσύ!»
Στη Μήδεια του Ευριπίδη διαβάζουμε:
στ. 230 κ.ε.:
«απ’ όλα τα πλάσματα πώχουν ψυχή και νόηση,
τι να σας λέω, αθλιότερο άλλο φύτρο
από τις γυναίκες δεν είναι».
Στ. 263: «Είναι η γυναίκα σε όλα φοβιτσιάρα».
Στ. 570 κ.ε.:
«Μα τέτοιες είστε σείς... σαν το κρεβάτι
πάει καλά, όλα τάχετε».
Στ. 573 κ.ε.:
«Απ’ αλλού κάπου ν’ αποχτούνε θα ‘πρεπε
παιδιά οι θνητοί. Το γένος σας αν έλειπε
και τα κακά τ’ ανθρώπου λέω θα λείπαν».
Η θέση της γυναίκας στον Αρχαίο Ελληνικό παράδεισο που κατέστρεψαν οι βέβηλοι Eβραιοχριστιανοί > Μέρος πρώτο
Ο Πλάτων, ο οποίος στην Πολιτεία εξισώνει άνδρες και γυναίκες, ωστόσο στον Τίμαιο, 42b γράφει: «όποιος όμως άνδρας αποτύχει σε αυτά (να ζήσει μέσα στη δικαιοσύνη), θα μεταμορφωθεί κατά τη δεύτερη γέννησή του σε γυναίκα». Είναι, με άλλα λόγια, τιμωρία το να είσαι γυναίκα, σύμφωνα με τον Πλάτωνα. Ο φεμινιστής Πλάτωνας έχει, όμως, κι άλλη μια καλή άποψη για τη γυναίκα: οι γυναίκες «είναι από τη φύση τους χειρότερες από τους άντρες σχετικά με την αρετή» (Νόμοι 781b ἡ θήλεια ἡμῖν φύσις ἐστὶ πρὸς ἀρετὴν χείρων τῆς τῶν ἀρρένων), μάλλον διαφωνώντας με τους.. μισογύνηδες και.. μισέλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι πίστευαν το ακριβώς αντίθετο.
Ενώ ο Δημόκριτος, που ήταν δημοκρατικός κι όχι αντιδραστικός, όπως ο Πλάτωνας, λέει: (Απ. 110) «γυνὴ μὴ ἀσκείτω λόγον˙ δεινὸν γὰρ» («η γυναίκα να μην εξασκείται στο ρητορικό λόγο, γιατί είναι κακό πράγμα») και: «Είναι η πιο μεγάλη προσβολή για τον άντρα να κυβερνάται από γυναίκα» (Απ. 111). Και είναι φυσικό για έναν προ Χριστού άντρα, που η θρησκεία του δεν έχει ούτε μία γυναίκα στα νησιά των Μακάρων, να θεωρεί εξωφρενικό οι γυναίκες να κυβερνούν. Αντίθετα, για έναν Χριστιανό, για τον οποίο ο ανώτερος άνθρωπος σ’ όλες τις εποχές, πάνω κι από αγγέλους, θεωρείται μια γυναίκα, είναι πολύ φυσιολογικό να μην θεωρεί ντροπή να κυβερνάται από γυναίκα. Απόδειξη αυτού οι αυτοκράτειρες που διακυβέρνησαν την Ρωμανία.
Ο Αριστοτέλης γράφει (Πολιτικά, Α΄, 5 (1254b 12-15)): «Το αρσενικό είναι από τη φύση του ανώτερο από το θηλυκό, το πρώτο εξουσιάζει και το δεύτερο εξουσιάζεται. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για όλους τους ανθρώπους».
Ο Θαλής έλεγε πως ευχαριστεί την Τύχη που γεννήθηκε άντρας και όχι γυναίκα. Να δεις ποιοι λέγανε τέτοια πράγματα στις προσευχές τους...ποιοι τα λέγανε... μήπως οι Εβραίοι; «ἔφασκε γάρ, φασί, τριῶν τούτων ἕνεκα χάριν ἔχειν τῇ Τύχῃ· πρῶτον μὲν ὅτι ἄνθρωπος ἐγενόμην καὶ οὐ θηρίον, εἶτα ὅτι ἀνὴρ καὶ οὐ γυνή, τρίτον ὅτι Ἕλλην καὶ οὐ βάρβαρος» (Διογένης Λαέρτιος, I, 33).
Η λέξη «έρως» άλλωστε χρησιμοποιούνταν κυρίως για να εκφράσει τα αμοιβαία αισθήματα έλξης μεταξύ του έφηβου και του παιδεραστή του, κι όχι παρόμοια αισθήματα μεταξύ ανδρών και γυναικών τα οποία σχετικώς σπάνιζαν. Ο Πλούταρχος στον Ερωτικό, τον 2ο αι. μ.Χ. πριν κάνει απολογία υπερ του γάμου, θεωρεί υποχρέωσή του να αποδείξει ότι και τα κορίτσια μπορούν, όπως ακριβώς και τα αγόρια, να προκαλέσουν έρωτα στον άνδρα.
Στον «Οικονομικό» του Ξενοφώντα ο Ισχόμαχος λέει για τη γυναίκα του: «Έπρεπε να βλέπει όσο γινόταν λιγότερο, να ακούει όσο γινόταν λιγότερο, και να κάνει όσο γινόταν λιγότερες ερωτήσεις», ενώ ο Κριτόβουλος παραδέχεται (Οικονομικός, 3, 12-13) ότι ελάχιστοι είναι αυτοί με τους οποίους συζητά λιγότερο απ’ ό,τι με την ίδια του τη γυναίκα.
«Μια τίμια γυναίκα πρέπει να μένει στο σπίτι της· ο δρόμος είναι για την γυναίκα που δεν αξίζει τίποτα» (Μένανδρος, απ. 546). «Αν ο άνδρας της είναι καλεσμένος σε κανενός φίλου του, δεν την παίρνει την γυναίκα του μαζί του» (Robert Flaceliére, Ο Δημόσιος και ιδιωτικός βίος των αρχαίων Ελλήνων, εκδ. Παπαδήμα, σ. 90).
«Μια μελέτη των επιγραφών στους Δελφούς κατέστησε δυνατό να επανασυσταθούν εξακόσιες οικογένειες. Από αυτές μόνο οι έξι είχαν παραπάνω από ένα κορίτσι» (Rodney Stark, The Rise of Christianity: A Sociologist Reconsiders History, Princeton, 1996, p. 97). Γιατί συνέβαινε αυτό; Μας το λέει μια επιστολή κάποιου Χιλαρίωνα προς την έγκυο σύζυγό του, η οποία δεν είχε γεννήσει ακόμη: «Μάθε ότι είμαι ακόμη στην Αλεξάνδρεια. Μην ανησυχείς αν αυτοί επιστρέψουν κι εγώ παραμείνω στην Αλεξάνδρεια. Σε ικετεύω να φροντίσεις το μικρό γιό μας, και μόλις πληρωθώ θα σου στείλω λεφτά. Αν γεννήσεις [πριν επιστρέψω] και είναι αγόρι, κράτα το· αν είναι κορίτσι, πέτα το. Μου έστειλες γράμμα "μη με ξεχνάς". Πώς μπορώ να σε ξεχάσω. Σε ικετεύω να μην ανησυχείς» (Rodney Stark, The Rise of Christianity: A Sociologist Reconsiders History, Princeton, 1996, p. 97). Σε πρόσφατες ανασκαφές στην πόλη της Ασκαλώνας ο Lawrence E. Stager και οι συνάδελφοί του έκαναν μια μακάβρια ανακάλυψη στο σύστημα αποχέτευσης που ήταν κάτω από το λουτρό... Ο υπόνομος είχε φραχτεί με σκουπίδια γύρω στον έκτο αιώνα μ.Χ. Όταν σκάψανε και υγροποιήσανε τα αποξηραμένα απόβλητα, βρήκανε οστά... περίπου 100 μικρών βρεφών που προφανώς είχαν δολοφονηθεί και πεταχτεί στον υπόνομο. Η εξέταση των οστών έδειξε ότι τα βρέφη ήταν νεογέννητα, πιθανόν μιας ημέρας (Rodney Stark, The Rise of Christianity: A Sociologist Reconsiders History, Princeton, 1996, p. 118). Να υπενθυμίσουμε ότι η Ασκαλώνα όπως και η Γάζα ήταν πόλεις φανατικά εθνικές. Όπως ακούμε τις ειδήσεις για τις ασιατικές χώρες όπου οι γονείς πετούν ή πουλούν τις νεογέννητες κόρες τους, έτσι γινόταν κι εδώ, νομιμότατα, επί κυριαρχίας Ειδωλολατρίας.
Όπως προαναφέραμε τόσο ο Πλούταρχος (ένας από τους πιο φωτισμένους ανθρώπους της παγανιστικής ύστερης αρχαιότητας) όσο και ο απ. Παύλος αναφέρουν ότι η γυναίκα πρέπει να «υποτάσσεται» στον άντρα. Ωστόσο, συγκρίνοντας την υπόλοιπη σκέψη του Πλούταρχου με αυτήν π.χ. του Χρυσόστομου βλέπουμε την μεγάλη διαφορά στον τρόπο που εννοούν την «υποταγή». Ο Πλούταρχος π.χ. συγχωρεί τη μοιχεία στον άντρα, ο Χρυσόστομος όχι.
Ο Πλούταρχος δίνει πολλές καλές συμβουλές στην νιόπαντρη γυναίκα.
-Για την ισότητα: «Καθετί σε σπιτικό όπου βασιλεύει η φρόνηση γίνεται και από τους δύο σε ομοφωνία, αλλά δείχνει καθαρά προς τα έξω ότι καθοδηγείται από τις επιλογές του άντρα» (Πλούταρχου, Γαμικά παραγγέλματα, 11 (139d)).
-Ειδικά για την ισότητα στη μοιχεία: «Αν λοιπόν ο απλός πολίτης που είναι ασυγκράτητος στις ηδονές διαπράξει μικροαμάρτημα με ερωμένη ή υπηρέτρια, η νόμιμη σύζυγος δεν πρέπει να αγανακτεί ούτε να στεναχωριέται» (Πλούταρχου, Γαμικά Παραγγέλματα, 16 (140b)).
-Γυναίκες, μέσα στα σπίτια σας: «Η φρόνιμη γυναίκα πρέπει (..) όταν εκείνος λείπει να μένει σπίτι και να κρύβεται» (Πλούταρχου, Γαμικά παραγγέλματα, 9 (139c)).
-Η γυναίκα δεν πρέπει να μιλά σε αγνώστους: «Όχι μόνο το μπράτσο, αλλά ούτε καν ο λόγος της φρόνιμης γυναίκας δεν πρέπει να εκτίθεται δημόσια, αλλά να ντρέπεται, όπως αν γδυνόταν, και να προσέχει να μη μιλάει σε ξένους» (Πλούταρχου, Γαμικά παραγγέλματα, 31 (142d)). Κι αυτό διότι: «Μια γυναίκα πρέπει να μιλάει ή στον άντρα της ή μέσω του άντρα της» (Πλούταρχου, Γαμικά παραγγέλματα, 32 (142d)). Ωστόσο οι περιπετειούλες του άντρα δεν πρέπει να αγανακτούν την σώφρονα σύζυγο.
-Η σωστή γυναίκα πρέπει να ανέχεται τα νταϊλίκια του άντρα: «Οι μυαλωμένες γυναίκες μένουν ήσυχες, όταν οι άντρες τους είναι οργισμένοι και φωνάζουν, ενώ, όταν αυτοί σωπαίνουν, τους μιλούν και τους καταπραΰνουν με λόγια τρυφερά» (Πλούταρχου, Γαμικά παραγγέλματα, 37 (143c)).
-Επίσης η σωστή γυναίκα πρέπει να ευχαριστεί την τύχη της που δεν την σφάζει ο άντρας της, όταν, αυτή, παρ’ όλο που τον υπηρετεί, αυτός δεν της φέρεται καλά: «Όταν οι κακές γλώσες λένε: "στεναχωρεί ο άντρας σου εσένα, που είσαι τόσο συνετή και τον αγαπάς", "Σκεφτείτε να άρχιζα να τον μισώ και να του φέρομαι άσχημα" πρέπει να είναι η απάντηση» (Πλούταρχου, Γαμικά παραγγέλματα, 40 (143f)).
-Φυσικά, τα πεθερικά της νύφης ειναι πιο αξιοσέβαστα απ΄ τους γονείς της – αλλά όχι το αντίστοιχο για τον άντρα: «Το πιο λεπτό είναι να δείχνει η γυναίκα πως ο σεβασμός της κλείνει περισσότερο προς τους γονείς του άντρα της παρά στους δικούς της» (Πλούταρχου, Γαμικά παραγγέλματα, 36 (143b)).
Δευτέρα 16 Μαΐου 2011
Τεραγωνισμός του κύκλου και ο αριθμός 12
Από τους αποκρυφιστές λέγεται πως ο αριθμός 12 τετραγωνίζει τον κύκλο και είναι απαραίτητο να εξετάσουμε λίγο αυτή τη διαδικασία, πριν μπορέσει κάτι τέτοιο να γίνεί αντιληπτό.
Οι θεοί του Όλυμπου ήταν 12.
Ο Όντιν είχε 12 γιούς.
Οι Τιτάνες σύμφωνα με τον Ησίοδο ήταν 12.
12 ζώδια.
12 μήνες του χρόνου.
12 άθλοι του Ηρακλή.
Η Λητώ σε 12 ημέρες έφτασε στη Δήλο για να γεννήσει τον Απόλλωνα και την Άρτεμη.
Ο Ιακώβ είχε 12 γιούς που ήταν οι προπάτορες των 12 φιλών του Ισραήλ.
12 Απόστολοι.
12 είναι οι ευαγγελικές περικοπές που διαβάζουν οι ιερείς στον Εσπερινό την Μεγάλη Πέμπτη γνωστές ως 12 Ευαγγέλια.
Δωδεκαήμερο αναφέρεται η εορταστική περίοδος από τα Χριστούγεννα έως την παραμονή των Θεοφανίων.
Δώδεκα είναι τα άρθρα του Συμβόλου της πίστεως.
Δώδεκα άρτοι της προθέσεως.
12 πύλες της ουράνιας Ιερουσαλήμ.
Οι Ζωροάστρες λένε ότι τα 12 ζώδια είναι οι 12 κυβερνήτες του Φωτός.
Το 12 αντιπροσωπεύει τις 12 Ιεραρχίες των αρχαίων γραφών που καθόριζαν με τη σειρά τους τους 12 αστερισμούς της ουράνιας ζωδιακής ζώνης. Πρώτοι οι Σουμέριοι ιερείς-αστρονόμοι διαίρεσαν το έτος σε μικρότερες μονάδες. Έτσι όπως το σεληνιακό έτος τους είχε δώδεκα μήνες των 30 περίπου ημερών και το ημερονύκτιό τους είχε δώδεκα ντάννα. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι ο αριθμός 12 αποτελούσε μία τεχνική για τη διαίρεση της ροής του χρόνου αλλά κι όπως γνωρίζουμε οι δωδεκάδες σχετίζονται είτε φανερά είτε με έναν κρυμμένο τρόπο με τα Σημεία του Ζωδιακού , μέρη του μεγάλου κύκλου του ουρανού. Όπως μαρτυρούν τα ευρήματα των ανασκαφών , ήδη από το 2.400 π.Χ χρησιμοποιούσαν το ηλιακό έτος των 360 ημερών που διαιρούνταν σε 12 μήνες των 30 ημερών.
Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι διαίρεσαν τη μέρα σε 12 ώρες και 12 τη νύχτα. Οι 12 ημερήσιες ώρες προσωποποιούνταν με θεές, που έφερναν επί της κεφαλής τους τον δίσκο του Ήλιου, ενώ οι 12 νυχτερινές προσωποποιούνταν με θεές που έφερναν επί της κεφαλής τους ένα αστέρι.
Με 12 καράβια πήρε το δρόμο της επιστροφής ο Οδυσσέας. Επίσης δώδεκα περιπέτειες πρέπει να ξεπεράσει και ο Οδυσσέας προτού φθάσει στην Ιθάκη. Δώδεκα ήταν οι βασιλείς που αποτελούσαν το συμβουλευτικό σώμα του Αλκίνοου στο νησί των Φαιάκων. Φθάνοντας στην Ιθάκη αφού πέρασε τις 12 δοκιμασίες έρχεται η στιγμή να αντιμετωπίσει τους μνηστήρες στο παραδοσιακό αγώνισμα του Τόξου όπου ετοιμάζονται 12 πελέκυς στην σειρά και ο υποψήφιος πρέπει να περάσει το βέλος απ’ την οπή και των 12 πελέκων που ήταν στημένοι στη σειρά ο ένας πίσω από τον άλλον.
Στο περίφημο ορθογώνιο τρίγωνο του Πυθαγόρα με κάθετες πλευρές 3 , 4 και υποτείνουσα 5 , το άθροισμα όλων των πλευρών δίνει τον ιερό αριθμό δώδεκα.
Δώδεκα ήταν κατά τους Αλεξανδρινούς συγγραφείς οι Ώρες (εποχές) του έτους, θυγατέρες του Χρόνου και της Γαίας.
Οι Βουδιστές λένε ότι υπάρχουν 12 στάδια της ζωής που μαζί κινούν τον τροχό της ζωής-Σαμσάρα
ΝΙΡΒΑΝΑ: Είναι η πρωταρχική κατάσταση, που στην ουσία βρίσκεται πέρα από κάθε λεκτικό προσδιορισμό. Εκείνη η κατάσταση της φώτισης και της εγρήγορσης, συνάμα που συνδέεται με την ηρεμία και την ευδαιμονία.
ΣΑΜΣΑΡΑ: Η κατάσταση της σύγχυσης και της άγνοιας που συνδέεται με τον πόνο και τη δυστυχία.
Όπως μάλιστα χαρακτηριστικά αναφέρεται στη Θιβετανική Βίβλο Των Νεκρών: «Σύμφωνα με την παράδοση της Θιβετιανής Βίβλου, η Νιρβάνα και η Σαμσάρα θεωρούνται εδώ πλευρές και εκφράσεις του δυϊκού πλέον επιπέδου, που πρέπει μέσα από την άσκηση να ξεπεραστούν, έτσι ώστε η τέλεια φώτιση, να πραγματωθεί, να βιωθεί, γι αυτό ακριβώς που είναι, δηλαδή πέρα από την αντίληψη και της Σαμσάρας και της Νιρβάνας.»
ΕΠΙΣΤΗΜΗ = ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ = 651 = 12
Τετραγωνισμός του Κύκλου και Αντιστροφή
Το πρόβλημα του Τετραγωνισμού του Κύκλου, πιθανότητα επίλυσής του, την έχουν απορρίψει οι μαθηματικοί και οι γεωμέτρες, επειδή το σκέπτονται σαν ένα μαθηματικό πρόβλημα παρά σαν γεωμετρικό και μεταφυσικό μαζί. Είναι εντελώς αδύνατο για κάποιον να επιτελέσει τούτο το έργο κατά φυσικό τρόπο. Αυτό πρέπει να γίνει μεταφυσικά και γεωμετρικά, όχι μαθηματικά. Με μια τέτοια προσέγγιση το πρόβλημα είναι εύκολο να επιλυθεί.
Από τους αποκρυφιστές λέγεται πως ο αριθμός 12 τετραγωνίζει τον κύκλο και είναι απαραίτητο να εξεράσουμε λίγο αυτή τη διαδικασία, πριν μπορέσει κάτι τέτοιο να γίνεί αντιληπτό.
Όταν κατανοηθεί σωστά, γνωρίζουμε ότι είναι απόλυτα αληθινό.
Τι όμως εννοείται με τον Τετραγωνισμό του Κύκλου; Ο Κύκλος είναι το σύμβολο της ενότητας. Εκείνο που δεν έχει αρχή και τέλος. Επομένως είναι η μία αρχή. Επίσης, κατά μια ορισμένη έννοια είναι η τριάδα, δηλαδή το τρίγωνο περιλαμβάνεται στον κύκλο. Σε μερικά προβλήματα χρησιμοποιούμε τον κύκλο για να συμβολίζει την τριάδα, επειδή τα δύο υπάρχουν στο ένα. Η τετραπλότητα του κύκλου είναι αυτή η αρχή εκφρασμένη στην τετραπλή εκδήλωσή της. Η Σβάστικα μας δίνει το κλειδί για τη διαδικασία του τετραγωνισμού. Ο Κύκλος αναπαριστά την αδιαφοροποίητη αρχή οποιουδήποτε πεδίου και σε μερικές περιπτώσεις τις αρχές του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού που συγκροτούν την τριγωνική μορφή.
Όταν αρχίζει η διαδικασία εκπόρευσης, βλέπουμε τον Κύκλο να δρα σε τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις, δηλαδή μέσω του θετικού και αρνητικού ηλεκτρισμού και μαγνητισμού. Έτσι ρέουν οι δύο αρχές στη διπλή διαφοροποίησή τους – οι διπλές δυνάμεις. Καθώς αυτές οι δύο αρχές έρχονται σε ύπαρξη, έχουμε τις τέσσερις κατώτερες νότες της κάθε οκτάβας που συμβαδίζουν με τις τέσσερις εκπορεύσεις. Στο φυσικό πεδίο έχουμε τη Γη, το Νερό, τη Φωτιά και τον Αέρα που πηγάζουν από την επάνω τριάδα ή τον ηλεκτρισμό και το μαγνητισμό. Όμως, καθώς η φωτιά είναι θετικός ηλεκτρισμός και το νερό αρνητικός και καθώς η γη είναι θετικός μαγνητισμός και ο αέρας αρνητικός, μπορούμε επομένως να συμπεριλάβουμε τις δύο άνω αρχές, τον ηλεκτρισμό και το μαγνητισμό σε αυτά τα τέσσερα. Σαν να λέμε ότι η Σβάστικα αναπαριστά τους τέσσερις βραχίονες που προέρχονται από ένα κεντρικό σημείο και σε εκείνο το κεντρικό σημείο διασταυρώνονται οι δύο αρχές. Επομένως, σε εκείνο το σημείο έχουμε την ανάδυση του ηλεκτρικού και του μαγνητικού. Δηλαδή, η μια αρχή διαφοροποιείται κατά αυτό τον τρόπο με αμοιβαίο διαχωρισμό, και έτσι εκδηλώνονται αυτές οι τέσσερις αρχές. Αυτός είναι ο Τετραγωνισμός του Κύκλου, ή η τετραπλή εκδήλωση της ενότητας, όπως και στο πεδίο της επιθυμίας, η μονάδα που εκφράζεται μέσα από την τετραπλή εκδήλωση. Το ίδιο συμβαίνει και στο νοητικό, Μπουντικό και Νιρβανικό πεδίο. Αυτά τα πέντε πεδία επιτρέπουν την τετραπλή διαφοροποίηση της μιας αρχής, της ενότητας. Με άλλα λόγια, την τετραπλότητα του κύκλου. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι αυτή η διαφοροποίηση παρουσιάζεται σε όλα τα πεδία της Φύσης. Επιπλέον, έχουμε το ίδιο το Πνεύμα να εκδηλώνεται στις τέσσερις κατώτερες αρχές. Μπορούμε να πούμε ότι και εδώ υπάρχει μια μορφή της τετραπλότητας του κύκλου. Το Πνεύμα, που είναι ο κύκλος, εκδηλώνεται μέσω του Άτμα, του Μπούντι και του Μάνας. Εδώ έχουμε μια Τριάδα ή το επίπεδο του Πραγματικού. Αυτό αφορά την τετραπλή διαφοροποίηση του πνεύματος, αλλά ο Τετραγωνισμός του Κύκλου σημαίνει τη διαφοροποίηση της μιας αρχής για τη μορφοποίηση της τετραπλής εκδήλωσης, η οποία αναγνωρίζεται στις τετραπλότητες κάθε πεδίου. Οπότε, στην περίπτωση του Πνεύματος υφίσταται ο Τετραγωνισμός, κατά μια έννοια, της Τριάδας.
Τώρα ας έλθουμε στο μαθηματικό Τετραγωνισμό του Κύκλου, δηλαδή στον αριθμό 12. Το δώδεκα είναι τέσσερις φορές το τρία. Με άλλα λόγια είναι το τρία τετραγωνισμένο. Είναι το τρία σε τέσσερις αντίθετες κατευθύνσεις, όμως το τρία είναι σύμβολο της τριάδας. Συμβολίζει το νόμο των αντιθέτων απορροφημένο από το νόμο της ισορροπίας. Έχουμε, δηλαδή, τις ηλεκτρικές και μαγνητικές αρχές συγκλίνουσες, συνδεδεμένες, ενωμένες από την ουδέτερη αρχή, μια τέλεια ένωση, το δύο μέσα στο ένα. Αυτή είναι η σημασία της τριάδας από μαθηματική άποψη. Επομένως, η τριάδα αναπαριστά την αδιαφοροποίητη αρχή του θετικού και του αρνητικού, ή ακόμη καλύτερα, τις ηλεκτρικές και μαγνητικές αρχές, συνδεδεμένες και αδιαφοροποίητες. Έτσι η Τριάδα καταλαμβάνει τις τρεις ανώτερες νότες της οκτάβας αδιάφορο με το ποιές μπορεί να είναι. Εάν είναι η σωματική τριάδα, τότε αναπαριστά τον αιθέρα, τον ηλεκτρισμό και το μαγνητισμό. Όταν τετραγωνίζεται, έχουμε τη Γη, το Νερό τη Φωτιά και τον Αέρα. Και στα άλλα πεδία συμβαίνει η ίδια διαδικασία. Υπάρχουν τα τέσσερα κατώτερα – ο ευώδης, ο γευστικός, ο φωτοβόλος και ο αισθητός αιθέρας και η εκδήλωση ή έκφραση του ανώτερου αιθέρα, που είναι η τριάδα. Έτσι έχουμε την τετραπλή εκδήλωση ή την τριάδα που εκφράζεται σε τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις, δηλαδή η τριάδα που λαμβάνεται τέσσερις φορές. Επομένως τέσσερις φορές το τρία ή δώδεκα. Παρόμοια, το τέταρτο του δώδεκα είναι το τρία. Αυτό είνα σαν να λέμε ότι η τετραπλότητα της εκδήλωσης μπορεί να αντιστραφεί και κάθε εκδηλωμένο να βυθιστεί στην τριάδα. Με άλλα λόγια η γη, το νερό, η φωτιά και ο αέρας καθώς και ολόκληρος ο υλικός κόσμος μπορεί να επιστρέψει στη μορφή του ηλεκτρισμού, του μαγνητισμού και στον αδιαφοροποιήτο αιθέρα. Κατά τον ίδιο τρόπο, σε όλα τα πεδία της φύσης η δημιουργία υπήρξε η έκφραση του Τετραγωνισμού του Κύκλου. Υπήρξε η εκδήλωση της τριάδας στην τετραπλή διαίρεσή της. Εκδηλώνεται στιν τριγωνική μορφή σαν τετραγωνισμένος κύκλος. Ο Τετραγωνισμός του Κύκλου είναι έργο καθενός που επιχειρεί να επιτελέσει οτιδήποτε δημιουργικού χαρακτήρα. Με άλλα λόγια είναι η κάθοδος του Πνεύματος στην ύλη που αντιπροσωπεύεται από τον Τετραγωνισμό του Κύκλου. Όποιος έμαθε την τέχνη του τετραγωνισμού, γνωρίζει πως να εκφράζει την τριάδα με αυτό τον τρόπο, κατέχει την τέχνη της δημιουργίας, έχει κυριαρχήσει στα μυστήρια της αλχημείας και της μαγείας. Αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί, ώστε να επιτευχθεί η κάθοδος της ανώτερης τριάδας στον κατώτερο κόσμο μέσω του θετικού και αρνητικού διαχωρισμού και μέσω των ηλεκτρικών και μαγνητικών αρχών. Όταν κάποιος μάθει να λειτουργεί κατά αυτό τον τρόπο, έχει κυριαρχήσει το Μεγάλο Έργο.
Αρκετά, όμως με τον Τετραγωνισμό του Κύκλου. Υπάρχει βέβαια μια άλλη πλευρά του προβλήματος, δηλαδή η μετατροπή του Τετραγώνου σε Κύκλο, που είναι το ίδιο σπουδαία με τον Τετραγωνισμό του Κύκλου. Καθόσον ο κύκλος εκφράστηκε, εκδηλώθηκε μέσω της εκροής ή εκπνοής του, η μετατροπή του Τετραγώνου σε Κύκλο είναι να εισπνεύσει, να έλξει προς τα μέσα την εκδηλωμένη αρχή, έτσι ώστε να επιστρέψουν στην κατάσταση από την οποία προήλθαν. Με άλλα λόγια, η Γη, το Νερό, η Φωτιά και ο Αέρας σταματούν να υπάρχουν και επανααπορροφώνται στην τριάδα του αιθέρα, του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμου, ρέοντας προς το κέντρο – Πραλάγια. Η Μανβαντάρα είναι η εκροή ή η εκδίπλωση από το κέντρο. Η Πραλάγια είναι η εισροή ή η αναδίπλωση προς το κέντρο. Αυτό είναι το νόημα της μετατροπής του τετραγώνου σε Κύκλο, [b]η επιστροφή στην ενότητα[/b]. Έχει μια σειρά από νοήματα, ένα από τα οποία είναι να φέρει το εκδηλωμένο σύμπαν σε απόλυτη αρμονία με το κέντρο από το οποίο ήλθε και να μάθει μέσω των εμπειριών του πως να βρίσκει το εσωτερικό κέντρο. Όταν κάποιος μάθει αυτό το μάθημα, τότε κυριαρχεί στο πρόβλημα, γνωρίζει πως να ξεπεράσει τα εμπόδια της ύλης και να τα μετουσιώσει σε πνευματική εκδήλωση.
Η Μετατροπή του Τετραγώνου σε κύκλο είναι έμβλημα του τέλους προς το οποίο κινείται ο κόσμος εκείνης της κατάστασης της ζωής όπου το εξωτερικό ή η εκδήλωση θα είναι τέλεια έκφραση του κέντρου. Αυτές οι εξωτερικές εκφράσεις δε θα στέκουν πλέον μόνες, αλλά θα αποκαλύπτουν την εσωτερική ύπαρξη. Η αντίσταση, η ακινησία του φυσικού κόσμου θα έλθει κάτω από την επίδραση των ηλεκτρικών και μαγνητικών δυνάμεων. Έτσι θα μπούμε σε μια νέα εποχή. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στη μελέτη μας του τετραγωνισμού του Κύκλου αναφέραμε ότι οι τέσσερις κατώτερες οκτάβες δεν είναι παρά ο τετραγωνισμός της Πνευματικής ή Νιρβανικής οκτάβας. Επομένως, όταν το τετράγωναο μετατρέπεται σε κύκλο αυτά τα τέσσερα θα απορροφηθούν από το πρώτο, ή πέμπτο, όπως προτιμάται να το αποκαλείτε, δηλαδή το Νιρβανικό ή πνευματικό, όπου οι τέσσερις κατώτερες οκτάβες θα εκφράζουν τέλεια το πνευματικό. Έτστι ο αιώνιος πόλεμος ανάμεσα στο Πνεύμα και στην Ύλη θα πάψει μέσω της εναρμόνισής τους ή θα υπάρξει συμβιβασμός με την παράδοση της ύλης στο πνεύμα, με την έννοια ότι τώρα αυτή θα κυβερνάται από το πνεύμα. Το Πνεύμα θα είναι ο Βασιλιάς – ο Κυβερνήτης. Οποιαδήποτε ανταπόκριση στην επανάσταση της ύλης θα σταματήσει τελειωτικά. Έτσι θα έχουμε το υλικό τετράγωνο απορροφημένο από τον πνευματικό κύκλο. Η πολλαπλότητα θα έχει τότε βυθιστεί στην ενότητα χωρίς να χαθεί. Με άλλα λόγια, η ενότητα θα πολλαπλασιαστεί, θα εκφραστεί και ωστόσο δε θα χαθεί, θα εκδηλώνει ενότητα.
Αυτη είναι η συνειδητοποίηση του Νιρβάνα, επειδή όταν το Τετράγωνο μετατραπεί σε Κύκλο, ο κόσμος θα έχει επιστρέψει στο Νιρβάνα. Όταν κάποιος άνθρωπος καταφέρει να μετατρέψει σε κύκλο το τετράγωνο της προσωπικής του ζωής, τότε έχει φθάσει στο Νιρβάνα, έχει ξεπεράσει τους τρεις κόσμους, ακόμη και το βασίλειο της ψυχής και έχει εισέλθει στο βασίλειο του πνεύματος. Η περιοχή του Νιρβάνα είναι επομένως το Τετράγωνο που μετατράπηκε σε Κύκλο, είτε στο άτομο είτε στον κόσμο.
Υπάρχει και μια άλλη έννοια με την οποία το τετράγωνο μετατρέπεται σε κύκλο. Εάν κάποιος δεν επιστρέφει στο κέντρο, αλλά επιμένει να ζει στον εξωτερικό κόσμο, αργά ή γρήγορα θα επιστεψει οπωσδήποτε στο κέντρο. Δηλαδή η εκδηλωμένη ύπαρξη θα διαλυθεί. Έτσι προσεγγίζεται το ΑΜΗΝ.
Μπορούμε να μετατρέψουμε σε Κύκλο το Τετράγωνο σαν μια οντότητα, ή η οντότητα να καταστραφεί και, έτσι ή αλλιώς, το τετράγωνο να γίνει κύκλος.
Η Μετατροπή του Τετραγώνου σε κύκλο είναι η εισπνοή, η Πραλάγια. Ο Τετραγωνισμός του Κύκλου είναι η εκπνοή ή Μανβαντάρα. Δεν πρόκειται όμως για μια φυσική ή μαθηματική έκφραση, αλλά για τη γεωμετρική έκφραση ενός μεγάλου μεταφυσικού προβλήματος – η δημιουργία και η καταστροφή.
Ο Τετραγωνισμός του Κύκλου είναι το τέλος του Μπράχμαν, ενώ η μετατροπή του Κύκλου σε Τετράγωνο είναι το τέλος του Σίβα. Σε αυτές τις δύο δραστηριότητες, στην τέλεια ισορροπία τους, συναντάμε το έργο της συντήρησης ή έργο του Βισνού.
A. S. RALEIGH
ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ
Από τους αποκρυφιστές λέγεται πως ο αριθμός 12 τετραγωνίζει τον κύκλο και είναι απαραίτητο να εξεράσουμε λίγο αυτή τη διαδικασία, πριν μπορέσει κάτι τέτοιο να γίνεί αντιληπτό.
Όταν κατανοηθεί σωστά, γνωρίζουμε ότι είναι απόλυτα αληθινό.
Τι όμως εννοείται με τον Τετραγωνισμό του Κύκλου; Ο Κύκλος είναι το σύμβολο της ενότητας. Εκείνο που δεν έχει αρχή και τέλος. Επομένως είναι η μία αρχή. Επίσης, κατά μια ορισμένη έννοια είναι η τριάδα, δηλαδή το τρίγωνο περιλαμβάνεται στον κύκλο. Σε μερικά προβλήματα χρησιμοποιούμε τον κύκλο για να συμβολίζει την τριάδα, επειδή τα δύο υπάρχουν στο ένα. Η τετραπλότητα του κύκλου είναι αυτή η αρχή εκφρασμένη στην τετραπλή εκδήλωσή της. Η Σβάστικα μας δίνει το κλειδί για τη διαδικασία του τετραγωνισμού. Ο Κύκλος αναπαριστά την αδιαφοροποίητη αρχή οποιουδήποτε πεδίου και σε μερικές περιπτώσεις τις αρχές του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού που συγκροτούν την τριγωνική μορφή.
Όταν αρχίζει η διαδικασία εκπόρευσης, βλέπουμε τον Κύκλο να δρα σε τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις, δηλαδή μέσω του θετικού και αρνητικού ηλεκτρισμού και μαγνητισμού. Έτσι ρέουν οι δύο αρχές στη διπλή διαφοροποίησή τους – οι διπλές δυνάμεις. Καθώς αυτές οι δύο αρχές έρχονται σε ύπαρξη, έχουμε τις τέσσερις κατώτερες νότες της κάθε οκτάβας που συμβαδίζουν με τις τέσσερις εκπορεύσεις. Στο φυσικό πεδίο έχουμε τη Γη, το Νερό, τη Φωτιά και τον Αέρα που πηγάζουν από την επάνω τριάδα ή τον ηλεκτρισμό και το μαγνητισμό. Όμως, καθώς η φωτιά είναι θετικός ηλεκτρισμός και το νερό αρνητικός και καθώς η γη είναι θετικός μαγνητισμός και ο αέρας αρνητικός, μπορούμε επομένως να συμπεριλάβουμε τις δύο άνω αρχές, τον ηλεκτρισμό και το μαγνητισμό σε αυτά τα τέσσερα. Σαν να λέμε ότι η Σβάστικα αναπαριστά τους τέσσερις βραχίονες που προέρχονται από ένα κεντρικό σημείο και σε εκείνο το κεντρικό σημείο διασταυρώνονται οι δύο αρχές. Επομένως, σε εκείνο το σημείο έχουμε την ανάδυση του ηλεκτρικού και του μαγνητικού. Δηλαδή, η μια αρχή διαφοροποιείται κατά αυτό τον τρόπο με αμοιβαίο διαχωρισμό, και έτσι εκδηλώνονται αυτές οι τέσσερις αρχές. Αυτός είναι ο Τετραγωνισμός του Κύκλου, ή η τετραπλή εκδήλωση της ενότητας, όπως και στο πεδίο της επιθυμίας, η μονάδα που εκφράζεται μέσα από την τετραπλή εκδήλωση. Το ίδιο συμβαίνει και στο νοητικό, Μπουντικό και Νιρβανικό πεδίο. Αυτά τα πέντε πεδία επιτρέπουν την τετραπλή διαφοροποίηση της μιας αρχής, της ενότητας. Με άλλα λόγια, την τετραπλότητα του κύκλου. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι αυτή η διαφοροποίηση παρουσιάζεται σε όλα τα πεδία της Φύσης. Επιπλέον, έχουμε το ίδιο το Πνεύμα να εκδηλώνεται στις τέσσερις κατώτερες αρχές. Μπορούμε να πούμε ότι και εδώ υπάρχει μια μορφή της τετραπλότητας του κύκλου. Το Πνεύμα, που είναι ο κύκλος, εκδηλώνεται μέσω του Άτμα, του Μπούντι και του Μάνας. Εδώ έχουμε μια Τριάδα ή το επίπεδο του Πραγματικού. Αυτό αφορά την τετραπλή διαφοροποίηση του πνεύματος, αλλά ο Τετραγωνισμός του Κύκλου σημαίνει τη διαφοροποίηση της μιας αρχής για τη μορφοποίηση της τετραπλής εκδήλωσης, η οποία αναγνωρίζεται στις τετραπλότητες κάθε πεδίου. Οπότε, στην περίπτωση του Πνεύματος υφίσταται ο Τετραγωνισμός, κατά μια έννοια, της Τριάδας.
Τώρα ας έλθουμε στο μαθηματικό Τετραγωνισμό του Κύκλου, δηλαδή στον αριθμό 12. Το δώδεκα είναι τέσσερις φορές το τρία. Με άλλα λόγια είναι το τρία τετραγωνισμένο. Είναι το τρία σε τέσσερις αντίθετες κατευθύνσεις, όμως το τρία είναι σύμβολο της τριάδας. Συμβολίζει το νόμο των αντιθέτων απορροφημένο από το νόμο της ισορροπίας. Έχουμε, δηλαδή, τις ηλεκτρικές και μαγνητικές αρχές συγκλίνουσες, συνδεδεμένες, ενωμένες από την ουδέτερη αρχή, μια τέλεια ένωση, το δύο μέσα στο ένα. Αυτή είναι η σημασία της τριάδας από μαθηματική άποψη. Επομένως, η τριάδα αναπαριστά την αδιαφοροποίητη αρχή του θετικού και του αρνητικού, ή ακόμη καλύτερα, τις ηλεκτρικές και μαγνητικές αρχές, συνδεδεμένες και αδιαφοροποίητες. Έτσι η Τριάδα καταλαμβάνει τις τρεις ανώτερες νότες της οκτάβας αδιάφορο με το ποιές μπορεί να είναι. Εάν είναι η σωματική τριάδα, τότε αναπαριστά τον αιθέρα, τον ηλεκτρισμό και το μαγνητισμό. Όταν τετραγωνίζεται, έχουμε τη Γη, το Νερό τη Φωτιά και τον Αέρα. Και στα άλλα πεδία συμβαίνει η ίδια διαδικασία. Υπάρχουν τα τέσσερα κατώτερα – ο ευώδης, ο γευστικός, ο φωτοβόλος και ο αισθητός αιθέρας και η εκδήλωση ή έκφραση του ανώτερου αιθέρα, που είναι η τριάδα. Έτσι έχουμε την τετραπλή εκδήλωση ή την τριάδα που εκφράζεται σε τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις, δηλαδή η τριάδα που λαμβάνεται τέσσερις φορές. Επομένως τέσσερις φορές το τρία ή δώδεκα. Παρόμοια, το τέταρτο του δώδεκα είναι το τρία. Αυτό είνα σαν να λέμε ότι η τετραπλότητα της εκδήλωσης μπορεί να αντιστραφεί και κάθε εκδηλωμένο να βυθιστεί στην τριάδα. Με άλλα λόγια η γη, το νερό, η φωτιά και ο αέρας καθώς και ολόκληρος ο υλικός κόσμος μπορεί να επιστρέψει στη μορφή του ηλεκτρισμού, του μαγνητισμού και στον αδιαφοροποιήτο αιθέρα. Κατά τον ίδιο τρόπο, σε όλα τα πεδία της φύσης η δημιουργία υπήρξε η έκφραση του Τετραγωνισμού του Κύκλου. Υπήρξε η εκδήλωση της τριάδας στην τετραπλή διαίρεσή της. Εκδηλώνεται στιν τριγωνική μορφή σαν τετραγωνισμένος κύκλος. Ο Τετραγωνισμός του Κύκλου είναι έργο καθενός που επιχειρεί να επιτελέσει οτιδήποτε δημιουργικού χαρακτήρα. Με άλλα λόγια είναι η κάθοδος του Πνεύματος στην ύλη που αντιπροσωπεύεται από τον Τετραγωνισμό του Κύκλου. Όποιος έμαθε την τέχνη του τετραγωνισμού, γνωρίζει πως να εκφράζει την τριάδα με αυτό τον τρόπο, κατέχει την τέχνη της δημιουργίας, έχει κυριαρχήσει στα μυστήρια της αλχημείας και της μαγείας. Αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί, ώστε να επιτευχθεί η κάθοδος της ανώτερης τριάδας στον κατώτερο κόσμο μέσω του θετικού και αρνητικού διαχωρισμού και μέσω των ηλεκτρικών και μαγνητικών αρχών. Όταν κάποιος μάθει να λειτουργεί κατά αυτό τον τρόπο, έχει κυριαρχήσει το Μεγάλο Έργο.
Αρκετά, όμως με τον Τετραγωνισμό του Κύκλου. Υπάρχει βέβαια μια άλλη πλευρά του προβλήματος, δηλαδή η μετατροπή του Τετραγώνου σε Κύκλο, που είναι το ίδιο σπουδαία με τον Τετραγωνισμό του Κύκλου. Καθόσον ο κύκλος εκφράστηκε, εκδηλώθηκε μέσω της εκροής ή εκπνοής του, η μετατροπή του Τετραγώνου σε Κύκλο είναι να εισπνεύσει, να έλξει προς τα μέσα την εκδηλωμένη αρχή, έτσι ώστε να επιστρέψουν στην κατάσταση από την οποία προήλθαν. Με άλλα λόγια, η Γη, το Νερό, η Φωτιά και ο Αέρας σταματούν να υπάρχουν και επανααπορροφώνται στην τριάδα του αιθέρα, του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμου, ρέοντας προς το κέντρο – Πραλάγια. Η Μανβαντάρα είναι η εκροή ή η εκδίπλωση από το κέντρο. Η Πραλάγια είναι η εισροή ή η αναδίπλωση προς το κέντρο. Αυτό είναι το νόημα της μετατροπής του τετραγώνου σε Κύκλο, [b]η επιστροφή στην ενότητα[/b]. Έχει μια σειρά από νοήματα, ένα από τα οποία είναι να φέρει το εκδηλωμένο σύμπαν σε απόλυτη αρμονία με το κέντρο από το οποίο ήλθε και να μάθει μέσω των εμπειριών του πως να βρίσκει το εσωτερικό κέντρο. Όταν κάποιος μάθει αυτό το μάθημα, τότε κυριαρχεί στο πρόβλημα, γνωρίζει πως να ξεπεράσει τα εμπόδια της ύλης και να τα μετουσιώσει σε πνευματική εκδήλωση.
Η Μετατροπή του Τετραγώνου σε κύκλο είναι έμβλημα του τέλους προς το οποίο κινείται ο κόσμος εκείνης της κατάστασης της ζωής όπου το εξωτερικό ή η εκδήλωση θα είναι τέλεια έκφραση του κέντρου. Αυτές οι εξωτερικές εκφράσεις δε θα στέκουν πλέον μόνες, αλλά θα αποκαλύπτουν την εσωτερική ύπαρξη. Η αντίσταση, η ακινησία του φυσικού κόσμου θα έλθει κάτω από την επίδραση των ηλεκτρικών και μαγνητικών δυνάμεων. Έτσι θα μπούμε σε μια νέα εποχή. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Στη μελέτη μας του τετραγωνισμού του Κύκλου αναφέραμε ότι οι τέσσερις κατώτερες οκτάβες δεν είναι παρά ο τετραγωνισμός της Πνευματικής ή Νιρβανικής οκτάβας. Επομένως, όταν το τετράγωναο μετατρέπεται σε κύκλο αυτά τα τέσσερα θα απορροφηθούν από το πρώτο, ή πέμπτο, όπως προτιμάται να το αποκαλείτε, δηλαδή το Νιρβανικό ή πνευματικό, όπου οι τέσσερις κατώτερες οκτάβες θα εκφράζουν τέλεια το πνευματικό. Έτστι ο αιώνιος πόλεμος ανάμεσα στο Πνεύμα και στην Ύλη θα πάψει μέσω της εναρμόνισής τους ή θα υπάρξει συμβιβασμός με την παράδοση της ύλης στο πνεύμα, με την έννοια ότι τώρα αυτή θα κυβερνάται από το πνεύμα. Το Πνεύμα θα είναι ο Βασιλιάς – ο Κυβερνήτης. Οποιαδήποτε ανταπόκριση στην επανάσταση της ύλης θα σταματήσει τελειωτικά. Έτσι θα έχουμε το υλικό τετράγωνο απορροφημένο από τον πνευματικό κύκλο. Η πολλαπλότητα θα έχει τότε βυθιστεί στην ενότητα χωρίς να χαθεί. Με άλλα λόγια, η ενότητα θα πολλαπλασιαστεί, θα εκφραστεί και ωστόσο δε θα χαθεί, θα εκδηλώνει ενότητα.
Αυτη είναι η συνειδητοποίηση του Νιρβάνα, επειδή όταν το Τετράγωνο μετατραπεί σε Κύκλο, ο κόσμος θα έχει επιστρέψει στο Νιρβάνα. Όταν κάποιος άνθρωπος καταφέρει να μετατρέψει σε κύκλο το τετράγωνο της προσωπικής του ζωής, τότε έχει φθάσει στο Νιρβάνα, έχει ξεπεράσει τους τρεις κόσμους, ακόμη και το βασίλειο της ψυχής και έχει εισέλθει στο βασίλειο του πνεύματος. Η περιοχή του Νιρβάνα είναι επομένως το Τετράγωνο που μετατράπηκε σε Κύκλο, είτε στο άτομο είτε στον κόσμο.
Υπάρχει και μια άλλη έννοια με την οποία το τετράγωνο μετατρέπεται σε κύκλο. Εάν κάποιος δεν επιστρέφει στο κέντρο, αλλά επιμένει να ζει στον εξωτερικό κόσμο, αργά ή γρήγορα θα επιστεψει οπωσδήποτε στο κέντρο. Δηλαδή η εκδηλωμένη ύπαρξη θα διαλυθεί. Έτσι προσεγγίζεται το ΑΜΗΝ.
Μπορούμε να μετατρέψουμε σε Κύκλο το Τετράγωνο σαν μια οντότητα, ή η οντότητα να καταστραφεί και, έτσι ή αλλιώς, το τετράγωνο να γίνει κύκλος.
Οποιοδήποτε μέρος του σύμπαντος δεν αποδέχεται την απορρόφηση από τον κύκλο, θα εξαλειφθεί.Βλέπουμε έτσι το σκοπό της εξέλιξης, δηλαδή την παραγωγή ενός τύπου εκδήλωσης της τελειότητας του κέντρου και την έκφραση του κέντρου σε περιφέρεια, χωρίς να χαθεί οτιδήποτε από τη θεμελιώδη φύση του κέντρου. Αυτό είναι το ύστατο τέλος της εξέλιξης. Εάν ο κόσμος μας δεν ακολουθήσει αυτή τη διαδικασία, τότε θα αναχθεί στο χάος και θα αρχίσει από την αρχή. Έτσι ο Κόσμος πρέπει να περιέλθει στο χάος ξανά και ξανά, μέχρι να εκφραστεί η φύση του κέντρου στην περιφέρεια. Όταν γίνει αυτό, τότε θα έχει συνειδητοποιηθεί το τέλος της εξέλιξης. Έτσι η μετατροπή σε Κύκλο δηλώνει την επιστροφή του εκδηλωμένου σε εκείνο από το οποίο δημιουργήθηκε η εκδήλωση. Είναι η έλξη της περιφέρειας προς το κέντρο. Ενώ ο Τετραγωνισμός του Κύκλου θεωρείται η έκφραση του κέντρου μέσα στην περιφέρεια και αυτό δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από τη Μεγάλη Αναπνοή της Φιλοσοφίας Σανκία.
Η Μετατροπή του Τετραγώνου σε κύκλο είναι η εισπνοή, η Πραλάγια. Ο Τετραγωνισμός του Κύκλου είναι η εκπνοή ή Μανβαντάρα. Δεν πρόκειται όμως για μια φυσική ή μαθηματική έκφραση, αλλά για τη γεωμετρική έκφραση ενός μεγάλου μεταφυσικού προβλήματος – η δημιουργία και η καταστροφή.
Ο Τετραγωνισμός του Κύκλου είναι το τέλος του Μπράχμαν, ενώ η μετατροπή του Κύκλου σε Τετράγωνο είναι το τέλος του Σίβα. Σε αυτές τις δύο δραστηριότητες, στην τέλεια ισορροπία τους, συναντάμε το έργο της συντήρησης ή έργο του Βισνού.
A. S. RALEIGH
ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ
Τετάρτη 11 Μαΐου 2011
Αποφθέγματα Σοφίας > Χαλίλ Γκιμπράν
Ο Ναζαρηνός δεν ήταν αδύναμος! Ήταν και ΕΙΝΑΙ δυνατός! Αλλά οι ανθρώποι αρνούνται να δουν το πραγματικό νόημα της δύναμης...Έζησε σαν ηγέτης. Σταυρώθηκε σαν σταυροφόρος. Πέθανε με έναν ηρωισμό που τρόμαξε τους δολοφόνους και τους βασανιστές του. Ο Ιησούς δεν ήταν ένα πουλί με σπασμένα φτερά. Ήταν μια μαινόμενη καταιγίδα που έσπασε τα φτερά των ανέντιμων. > Χαλίλ Γκιμπράν.
Τρίτη 10 Μαΐου 2011
Αποφθέγματα Σοφίας > Χαλίλ Γκιμπράν
Η τέχνη μου δεν μπορεί να βρεί καλύτερο μέρος ανάπαυσης από την προσωπικότητα του Χριστού. Η ζωή του είναι το σύμβολο της ανθρωπότητας. Θα είναι πάντα η υπέρτατη φυσιογνωμία όλων των εποχών και σε αυτόν πάντα θα βρίσκουμε μυστήριο, πάθος, αγάπη, φαντασία, τραγωδία, ομορφιά, ρομαντισμό και αλήθεια. Χαλίλ Γκιμπράν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)