«(...) Για το καλό που πήραν της φωτιάς ένα κακό θα δώσω, που όλοι
θα χαίρωνται μ’ αυτό, μέσα στα φυλλοκάρδια τους τη δική τους συμφορά
αγαπώντας» (Έργα και ημέραι, στ. 57-58).
Έπειτα ο Ησίοδος μας περιγράφει πως, με διαταγή του Δία, ο Ήφαιστος πλάθει κορμί κοπέλας, ωραίο και λαχταριστό, ο Ερμής βάζει μέσα της αδιάντροπη ψυχή και χαρακτήρα που να ξεγελάει και στα στήθη της τα ψέμματα και τα γλυκομιλήματα (Έργα και ημέραι, στ. 59-78).
Κι όταν, αντί του καλού έφτιαξε το όμορφο αυτό κακό [τη γυναίκα],
την πήγε στολισμένη από την γαλανομάτα κόρη του πανίσχυρου,
εκεί που ήσαν μαζεμένοι θεοί και άνθρωποι
και θαύμασαν και οι αθάνατοι θεοί και οι άνθρωποι οι θνητοί,
καθώς είδαν τη στημένη αυτήν αναπόφευκτη για τους ανθρώπους παγίδα.
Αυτής είναι, γόνος ολέθριος, η γενιά των γυναικών, της μεγάλης αυτής συμφοράς
που με τους θνητούς άνδρες κατοικούνε. (Θεογονία, στ. 585–592).
Ο Ησίοδος αναφέρει και το όνομα της πρώτης γυναίκας:
Και τέλος των θεών ο κήρυκας τής έδωσε μιλιά και τη γυναίκα τούτη
ωνόμασε Πανδώρα, γιατί όλοι εκείνοι που κατέχουν τα Ολύμπια
ανάχτορα δώρο την κάμαν – δώρο συμφορά για τους θνητούς που ψωμοζούνε.
Κι έτσι σαν τελείωσε τον φοβερό κι ακαταμάχητο δόλο,
Τον γρήγορο μαντατοφόρον έστειλε ο Πατέρας, τ’ Άργου τον φονιά
Τον ξακουσμένο, με των θεών το δώρο στον Επιμηθέα. (Έργα και ημέραι, στ. 79-85).
Ο Επιμηθέας το δέχτηκε, παρά τη συμβουλή του Προμηθέα:
Το δέχτηκεν αυτός, και μόνο όταν το κακό τον ηύρε το κατάλαβε.
Γιατί χωρίς ολότελα τα γένη των ανθρώπων
πρώτα ζούσανε στη γη, δίχως τα μαύρα βάσανα
και δίχως τις αρρώστειες τις πολύμοχτες που φέραν
στους ανθρώπους το θάνατό τους. Αλλά η γυναίκα
πήρε με τα χέρια της και σήκωσε το μεγακούπωμα
του πιθαριού κι όλα τα σκόρπισε και θλιβερές για τους
ανθρώπους έγνοιες έτσι ετοίμασε (Έργα και ημέραι, στ. 90-95).
Σύμφωνα με τον Ησίοδο, ακόμη και καλή γυναίκα να πάρει κανείς, πάλι τα κακά αντισταθμίζουν τα καλά:
Έτσι ο Δίας που βροντάει ψηλά, έβαλε, ανάμεσα στους άντρες, για το κακό τους
τις γυναίκες, συντρόφισσες συμφοράς κι αντί για καλό τους πόρισε κακό.
........................................
Όποιος πάλι τού έταξε το ριζικό του τον γάμο, μπορεί να πάρει σύντροφο
φρόνιμη και με μυαλό, μα πάλι στον αιώνα θα βλέπει
το κακό ν’ αντισταθμίζει το καλό (Θεογονία, στ. 600-602 και 607-610).
Βλέπουμε ότι, αντίθετα από την Αγία Γραφή, στην ειδωλολατρική μυθολογία η γυναίκα δε σχεδιάζεται για βοηθός, για καλό, αλλά για κακό και για εξαπάτηση του άντρα. Επίσης η ειδωλολατρική μυθολογία διδάσκει ότι ακόμη και η καλύτερη γυναίκα δεν μπορεί να κάνει περισσότερο καλό από κακό. Ίσως οι σύγχρονες Ειδωλολάτρισσες μπορούν. Επίσης, σύμφωνα με τον ειδωλολατρικό μύθο οι συμφορές βρίσκουν τους ανθρώπους αμέσως μόλις δέχονται τη γυναίκα, ενώ στην Αγία Γραφή και οι δύο είναι ένοχοι αλλά και οι συμφορές δεν αρχίζουν αμέσως μετά τη δημιουργία της γυναίκας. Η Θεογονία και τα Έργα και ημέραι δεν είναι τυχαία συγγράμματα. Θεωρούνταν – ειδικά η Θεογονία – τόσο σημαντικά από τους αρχαίους Έλληνες, ώστε όσοι μύθοι δε συμφωνούσαν με το περιεχόμενο των έργων αυτών, τροποποιούνταν ή απορρίπτονταν. Στο σημαντικότερο θεολογικό έργο – μετά τα ομηρικά έπη – του αρχαίου Πολυθεϊσμού λοιπόν, η γυναίκα καθυβρίζεται και εξευτελίζεται ως ψεύτρα, δόλια, πλασμένη για κακό του ανθρώπου.
Κι ο Μένανδρος δεν υπολείπεται ευγενικών χαρακτηρισμών:
Φύτρο κακό είναι η γυναίκα στη ζωή
αλλά σαν αναγκαίο κακό την αγοράζουμε.
Αλλά βρίσκει επιπλέον ότι
Φορτίο δεινών είναι η γυναίκα για τον άνδρα.
Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο Ησίοδος, όταν μιλά για «ανθρώπους» εννοεί «άνδρες». Η γυναίκα είναι «παγίδα για τους ανθρώπους»˙ μα, δεν είναι άνθρωπος η γυναίκα; Άρα, αντί να μιλάνε για τη σύνοδο της Macon, οι Νεοπαγανιστές, ας απολογηθούν για τα δικά τους. Αντίθετα, ο Θεός δημιουργεί τη γυναίκα όχι για «παγίδα», αλλά για βοηθό και μάλιστα εξαρχής τονίζει ότι η γυναίκα είναι άνθρωπος κι όχι κάτι άλλο.
Αλλά, ο Αντιφάνης την εμπιστεύεται κάπου:
Μόνο σ’ ένα εμπιστεύομαι τη γυναίκα: πως
σαν πεθάνει δεν θα ξαναζήσει. Σε τίποτε
άλλο δεν της έχω εμπιστοσύνη ώσπου να
πεθάνει.»
Μόνο ο πατέρας δικαιούται να λέγεται «γονιός»:
«ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ:
Δεν είναι η μάνα που γεννάει αυτό που λένε
παιδί της˙ θρέφει μονάχα το νέο το σπέρμα˙
ο άνδρας που σπέρνει αυτός γεννά˙ εκείνη, σαν ξένη,
το φύτρο σώζει, αν ο θεός γερό τ’ αφήσει.
Και θα σου φέρω απόδειξη σ’ αυτό που λέω:
πατέρας γίνεται να υπάρξει δίχως μάνα,
να, μάρτυρας εμπρός του Ολύμπιου Δία η κόρη,
που μέσα σε κοιλιάς δε θρέφηκε σκοτάδια.»
(Αισχύλος, Ευμενίδες)
Από την Αντιγόνη του Σοφοκλή:
στ. 525: «Αλλά γυναίκα όσο ζώ δεν κάνω κυβερνήτη».
Στ. 578:
«Ω δούλοι, πάρτε τς. Κι αλήθεια, σα γυναίκες,
νάναι στο σπίτι τους κλειστές».
Στ. 677 κ.ε.:
«να υπερασπίζεται πρέπει κανείς την τάξη,
κι ούτε να τον νικά ποτέ κανέναν μια γυναίκα.
Μα αν πρέπει να ξεπέσωμε, ας πέσωμε από άντρα˙
κι ας μη μας πουν πιο αδύνατους ποτές από γυναίκες!»
Στ. 746:
«ω τιποτένιο εσύ κορμί, που σε τραβά γυναίκα!»
Στ. 756:
«ω μιας γυναίκας δούλε, εσύ!»
Στη Μήδεια του Ευριπίδη διαβάζουμε:
στ. 230 κ.ε.:
«απ’ όλα τα πλάσματα πώχουν ψυχή και νόηση,
τι να σας λέω, αθλιότερο άλλο φύτρο
από τις γυναίκες δεν είναι».
Στ. 263: «Είναι η γυναίκα σε όλα φοβιτσιάρα».
Στ. 570 κ.ε.:
«Μα τέτοιες είστε σείς... σαν το κρεβάτι
πάει καλά, όλα τάχετε».
Στ. 573 κ.ε.:
«Απ’ αλλού κάπου ν’ αποχτούνε θα ‘πρεπε
παιδιά οι θνητοί. Το γένος σας αν έλειπε
και τα κακά τ’ ανθρώπου λέω θα λείπαν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου